Het huis naast de fabriekspijp

21 januari 2012 at 12:53 3 reacties

Meneer Droogtuin woonde al 78 jaar vlak naast de bakstenen fabriekspijp en hij had nooit verwacht dat de pijp ooit nog eens boven op zijn huis zou vallen.
Hij ging op een dag op de fiets boter en wijn kopen bij de kruidenier in een dorp verderop. Toen hij bij de kruidenier was aanbeland hoorde hij ineens een rare knal of plof die bijna nergens op leek. Het was zeker geen klapband, want dat controleerde meneer Droogtuin meteen.

‘Gelukkig,’ zei hij later tegen kruidenier Melkmeer, ‘ik dacht bijna dat ik een klapband had!’
Melkmeer had de knal of plof ook gehoord en lachte. Hij zei dat meneer Droogtuin voor het geluk geboren was en hij lachte nog een keer. Meneer Droogtuin lachte luid mee, want dat deed hij vaker met Melkmeer. Daarna sneed Melkmeer, al lachend, een stuk boter af en raadde hem een rode wijn aan, die hij zelf ook lekker vond.
‘Dit is een echt openhaardwijntje,’ verzon Melkmeer. Meneer Droogtuin knikte en zag zichzelf al zitten in zijn stoel.
‘Als mijn schoorsteen net zo rookt als de fabriekspijp, dan weet ú genoeg! Dan zit ik bij de open haard!’ knipoogde meneer Droogtuin. Melkmeer sloeg met zijn hand op de toonbank en bulderde weer een lach.

Ineens kwam Ronnie Braal aanrijden op zijn brommer. Hij remde voor de winkel en hief zijn handen in de lucht en zwaaide opgewonden naar het tweetal. ‘Meneer Droogtuin! Meneer Droogtuin!’ riep hij. Hij wachtte tot meneer Droogtuin naar buiten kwam, maar die wilde eerst nog een grap maken met Melkmeer, want het beeld van de open haard liet hem maar niet zo los.
‘Als ik morgen naar de open haard ruik, is het uw schuld,’ lachte meneer Droogtuin. Melkweg lachte niet om de grap, maar wees hem naar buiten. Ronnie zwaaide namelijk nog steeds. Meneer Droogtuin liep naar buiten en zwaaide terug naar Ronnie.

Ronnie haalde diep adem. ‘Het is eigenlijk helemaal niet om te zwaaien, meneer. Is dat huis naast de fabriekspijp niet van u?’ Hij wees in de verte naar een plek waar geen pijp stond.
Meneer Droogtuin keek in de verte en wist precies welke fabriekspijp Ronnie niet aanwees.

Entry filed under: Verhalen.

In de rij voor een zoen Zin in klodders

3 reacties Add your own

  • 1. Bea  |  21 januari 2012 om 15:07

    Met een glimlach gelezen…zoals ik gewent ben van jouw leuke verhaaltjes .
    Vrolijk groetje van Bea.

    Beantwoorden
  • 2. cornutus  |  22 januari 2012 om 10:16

    Hij is weer fijn!

    Beantwoorden
  • 3. tobekrijger  |  22 januari 2012 om 22:05

    Ik glim om mijn wangen en glimlach bij het verhaal. Ik dacht af en toe aan mezelf en aan mooie kleuren. Prachtig en dan haal ik diep adem.
    Als Ronnie Braal er niet was (of geen brommer had), was het einde wellicht nog zoek.
    Ik ga het verhaal nog eens lezen en weer… en er langzaamaan een land bij bedenken, een dorp dat ik ken of een fantasiedorp (of een combinatie).
    Prachtig geschreven weer en de groeten van je fan, Tobe.

    Beantwoorden

Geef een reactie op cornutus Reactie annuleren

Trackback this post  |  Subscribe to the comments via RSS Feed


Welkom op mijn blog


Ik schrijf korte verhalen als schilderijtjes waar je in wilt stappen.
Of juist uit.


Bedenker van het dagboek van buurtbewoonster Ina Hudt en haar man Gert. Ze maken wat mee!! Of ze doen net alsof. Volg Ina Hudt en blijf op de hoogte. Ook via twttter: @inahudt.

Meest recente berichten